Σελίδες

Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012

Οι λογισμοί της ηδονής

''Οι λογισμοί της ηδονής είναι πουλιά/ που νύχτα μέρα διασχίζουν τον αέρα'γράφει ο Ανδρέας Εμπειρίκος 
Με τέτοιους λογισμούς κόβεται στη μέση η νύχτα /σαν το κορμί /που ώρες πολλές στο σκοτεινό πεζοδρόμιο / αναζητά να βρει τη μοναξιά του ..
Αέναοι έρωτες /τέρψης ηδονών ...<<καὶ ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν>>
Προσκυνητάρι /έρημης Σικυώνας.-(Μ-Λαμπράκη)


Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2012

Αν έρθεις να με βρείς απόψε

Έβγαλε τα βέλη απ' την φαρέτρα της η Νύχτα.
Κάπου μακριά/ένα μικρό παιδί ''ξεφλουδίζει'' μια φέτα φεγγάρι /τ'αηδόνια  κρύφτηκαν στις ρεματιές /μόνο η σιωπή  παίζει στα δάχτυλα της ώρας ένα λυπητερό σκοπό/ για τους οδοιπόρους της Αγάπης.
Αν, έρθεις να με βρεις απόψε/πρόσεξε σε παρακαλώ ποιο μονοπάτι θα πάρεις/μη μαρτυρήσει το μυστικό μας /ο Ανεμος.(Μ-Λαμπράκη)

Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2012

Κλειδί Ονείρου

Kάθε  πρωί/δίνω το κλειδί της φυλακής μου στη μοναξιά /με την ελπίδα πως /θα δραπετεύσει.
Και, κάθε βράδυ/την βρίσκω να με περιμένει στο κατώφλι /για να περάσουμε μαζί τη νύχτα.
Απόψε/θα σου πάρω τα κλειδιά (είπα)...Θα τα δώσω στ' όνειρο...(Μ-Λ)




Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2012

A Song For You

Eίναι κάποιες νύχτες που/το φεγγάρι κατεβαίνει χαμηλά/και νοτίζει την ψυχή σου..
Το μόνο που θέλεις /να σκεπαστείς μ' ένα τραγούδι /για να ξυπνήσεις στην αγκαλιά του το πρωί...(Μ-Λαμπράκη)

Γεώργιος Σεφέρης (29/2/1900-20/9/1971)

Λυπούμαι γιατί άφησα να περάσει ένα πλατύ ποτάμι
            μέσα από τα δάχτυλά μου
χωρίς να πιω ούτε μια στάλα.
Τώρα βυθίζομαι στην πέτρα.
Ένα μικρό πεύκο στο κόκκινο χώμα,
δεν έχω άλλη συντροφιά.
Ό,τι αγάπησα χάθηκε μαζί με τα σπίτια
που ήταν καινούργια το περασμένο καλοκαίρι
και γκρέμισαν με τον αγέρα του φθινοπώρου.(Ερωτικός λόγος)Γ.Σεφέρης 




Γιώργος Σεφέρης

Αποσπάσματα από την αλληλογραφία στην αγαπημένη του Μάρω

“η αγάπη μου ξεπέρασε πια τα λόγια και έχω
 την εντύπωση πως, αν ήμουν αλλιώτικος θα μ’
 αγαπούσες λιγότερο”
“πιστεύω πως εσύ είσαι η ζωή μου. Αν το θέλεις
 να κάνω τη ζωή μου μακριά σου, βέβαια θα την
 κάνω-γιατί το δικό σου θέλημα θα γίνει και όχι
 το δικό μου-δε θα το κάνω όμως χωρίς εσένα.
 Αισθάνομαι πως μαζί σου άνοιξε ένας
 άγνωστος δρόμος μπροστά μου..”
“ένα πράγμα με πείραξε, με πλήγωσε βαθιά
 μέσα στο γράμμα σου. Πώς μπόρεσες, έπειτα
 από τόση αγάπη, να αισθανθείς ξαφνικά μόνη
 σου. Aυτό το “μόνη μου έπρεπε” είναι κάτι, πώς
 να το πω, που με ατιμάζει”
…Ποτέ δε φανταζόμουν πως θα μπορούσα ν’
 αγαπήσω έτσι. Μου είναι αδύνατο να σου
 εξηγήσω τι είναι αυτό το τρομερά δυνατό και
 ζωντανό πράγμα που κρατώ μέσα στην ψυχή
 μου και μέσα στη σάρκα μου. Είμαι κάποτε σαν
 τρελός από τον πόνο και αισθάνομαι πως όλοι
 οι άλλοι μου δρόμοι έξω απ αυτόν τον πόνο,
 είναι κομμένοι. Πως μόνο απ΄ αυτόν μπορώ
 πια να περάσω.”
“Καληνύχτα, αγάπη, έλα στον ύπνο μου
Ποτέ δεν έρχεσαι στον ύπνο μου. Σε
 συλλογίζομαι τόσο πολύ τη μέρα.”
κι αν σου γράφω έτσι που σου γράφω, δεν είναι
 για να με καταλάβεις, αλλά για να με νιώσεις
 λίγο πιο κοντά σου όπως , αν ήταν βολετό να
 σε χαϊδέψω. Τίποτε άλλο”
“όταν αγαπά κανείς και δεν έχει τον άνθρωπο
 του, πρέπει να βρεί τρόπο να μην ξυπνά ποτέ
 του…”
“θα ήθελα τρείς μέρες κοντά σου χωρίς λέξη.
 Λέξη…”
“φοβούμαι μήπως συνηθίσω έτσι πάντα από
 μακριά να σ αγαπώ..”
“δεν έχω τίποτα άλλο να σου δώσω τώρα, παρά
 αυτές τις ανόητες λέξεις. Και πάλι, δε θα σου
 τις έγραφα, αν δε με παρακινούσε η ελπίδα
 πως κάποτε, έστω και για μια στιγμή, όταν σου
 κρατήσω το χέρι, δυο άνθρωποι, μέσα σ αυτόν
 τον ψόφιο κόσμο που μας τριγυρίζει, θα
 μπορέσουν να νιώσουν ότι ανασαίνουν
 επιτέλους, έξω απ’ όλα-κάποτε, όταν αυτά που
 λέμε τώρα πάρουν μια ανθρώπινη υπόσταση
 και πάψουν να τριγυρνούν σα φαντάσματα”

Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου 2012

Ονειρο ήτανε..



Ονειρο ήτανε..
Χθες το βράδυ στ' όνειρό μου/ήρθες και περπάτησες...
Ονειρεύτηκα ό,τι ήμουν στη μέση μιας θάλασσας σμαραγδένιας/ασημένια νύχτα με φεγγάρι/ή ενός ορίζοντα χαράς
Πως να στο εξηγήσω/ήταν ένα ακαθόριστο,θολό τοπίο/σαν την Αναμονή
Περπατούσαμε μαζί στην άκρη τ' ονείρου/ως κύματα μιας θάλασσας ταγμένης /στην παλίρροια του Ερωτα.
Ωσπου,το ανέφελο τοπίο συννέφιασε /απο την ένταση της παρουσίας σου/κι άρχισε να βρέχει /αναπάντεχα /κι απο παντού.
Με ανέβασες τότε στη χαίτη τ' Ανέμου καλπάζοντας στ' άπειρο.Μέχρι που τα σώματά μας «Εξαϋλώθηκαν»σκορπίζοντας στο στερέωμα/ίχνη φωτός

Ο Χώρος γέμισε ενέργεια /απ' της σιωπής την 


 Εκρηξη../Χάθηκα μαζί σου /σε άλλους


 πλανήτες, μελλοντικούς .


Κι άρχισα να ξαναγεννιέμαι /εκ των έσω..


Ξύπνησα Αλαφροπατώντας σαν ίσκιος/για


 να σ΄αφήσω ήσυχος /να φύγεις...Ονειρο ήτανε..(Μ-Λαμπράκη) 


Θα ξαναρθείς μόλις νυχτώσει
και τ' όνειρο πάλι την αλήθεια θα σώσει..

Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2012

Γιατί βρέχει πάντα στα τοπία / όταν σε θυμάμαι;

Σήμερα στην άκρη της θάλασσας/κοιτούσα με έκσταση πως άνοιγε την αγκαλιά της ''αφρίζοντας''/στο τραγούδι του Ανέμου..
Ενα σπασμένο κοχύλι στην άμμο / έκρυβε τα μυστικά του/στ' απομεινάρια του Καλοκαιριού..
Πως μοιάζει ο Ερωτας με κοχύλι μικρό/στην άμμο κρυμμένο..

Μια αδέσποτη ψιχάλα / διέκοψε βίαια των ειρμό της σκέψης μου
Κι άρχισε η βροχή να σταλάζει αργά/ βασανιστικά τη λύπη στα μάτια
Πως να κλείσεις τις ρωγμές ;
Η μνήμη ακόμα με καίει.. 

Γιατί βρέχει πάντα στα τοπία /όταν σε θυμάμαι;(Μ-Λαμπράκη)


Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2012

Γι’αυτό αν τύχει και μ’αγαπήσεις-Κατερίνα Γώγου

"Ιδιώνυμο" Κατερίνα Γώγου

Είναι επειδή είμαστε παρέα με το παιδί
κι αμέτρητες φορές- αγκαλιά απ’τη μέση
μετρήσαμε τ’άμέτρητα τ’άστρα
και κείνα που λέγανε για καλύτερα χρόνια
τα φάγαμε βγάζοντας κουβάδες με νερό
για να μπορούν να ταξιδεύουνε για πάντα
τα πλοία που δεν άραξαν
κι είναι επειδή μια και κάτω
κατεβάσαμε όλα τα ξινισμένα κρασιά
και βγάλαμε τα σωθικά μας τραγουδώντας
γεμάτα παράπονο-παιδιακίσα πράγματα- 
τον Ιούλιο κάποτε
Γι’αυτό άμα κάνει κανείς μια κίνηση έτσι
για να μας χαϊδέψει
κάνουμε εμείς μια κίνηση πίσω
σα να μη φάμε ξύλο.
Γι’αυτό αν τύχει και μ’αγαπήσεις
πρόσεχε σε παρακαλώ πολύ πολύ 
πώς θα μ’αγκαλιάσεις.  Πονάει εδώ.
Κι εδώ. Κι εκεί. Μη! Κι εδώ .
Κι εκεί.» (Kατερίνα Γώγου)

Κατερίνα Γώγου (1940-1993),
 Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών(αποσπάσματα)

1
Το σπίτι μου όσο το άνοιγμα των χεριών της κόρης μου
4 χρόνια άστεγη τώρα…
2
Κι ανυπόδετη κι άρρωστη γύρναγα
Κρύωνα.
Και όπου κι αν έστρεψα
Όξος και πρέζα και χολή
3Και τα παιρνα να μη λυπήσω τους ανθρώπους

Και ήρθε – και χάμω- στα γόνατα έπεσα
Και χωμάτινος βόλος έγινα
Και μέσα μου κύλησα
Και σε μια ανάσα της ψυχής μου
Που είχε μείνει φεγγερή
- εκεί ακούμπησα-
και έκλαιγα νερό. Νερά πολύ.
5
Κι όσο νερό έβγαλα
Νερό δεν είχε για μένα
Στέρεψα – λέπια- γοργόνα έγινα
Κι ο άνθρωπος φοβήθηκε ακόμα πιο πολύ…
6
Κι όταν τα μάτια άνοιξα
Και πλάι και γύρω και παντού
Μεγάλη λίμνη έγινε
Που πλέανε αιωνόβια μικρούτσικα ανθράκια
7
…νύχτωνε στον ουρανό…
Και σε δυό περίεργα σύννεφα
Που ακίνητα τρέχαν
Εγώ ανάμεσα σε δυό διάτρητους «ληστές»
Στα φώτα σταυρωμένη
8
Μπορεί δίκαια…
Προκάλεσα με πάθος την ζωή.
Ασέβησα δύο φορές γιατί ήξερα τους Νόμους.
Άσκησα την όραση μου για μακριά
Κι έχασα τα κοντινά μου
 ..................
10
Εσύ!
Εσένα που αγάπησα.
Κοίτα άμα πιεις κι όπως πάντα μεθύσεις
Μην πεις ποτέ πως μ’αγάπησες
Δεν θ’ άφηνες να γίνω πλατανόφυλλο
Σε ξεροπόταμους να πλέω…
11
ΜΗ!…
«Τυλίγω πάγο στο συναίσθημα
Τίποτ’ άλλο δεν είναι»

Υστέρα μεγαλώνοντας κι άλλο
Το άνοιγμα των χεριών
«Φοβάμαι» είπε
κι έφυγε με μια ασήκωτη βαλίτσα
το παιδί
αφήνοντάς με
σε μια πόρτα ανοιχτή
από αναρριχητικά τρόμου και σκοτάδι πνιγμένη
10 Οκτωβρίου η Μυρτώ
Το μήνα των παγωμένων σταφυλιών γεννημένη.
Ολόκληρη αναφορά /εδώhttp://www.poiein.gr/archives/138/index.html

Πως με κοιτάζει έτσι, Κατερίνα Γώγου (Απόντες)
Μελοποίηση & ερμηνεία : Τάκης Γραμμένος

Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2012

Μια σπίθα μόνο ανάβει πυρκαγιές

 "Μπροστά σε τέτοιο ηλιόγερμα ντροπή το φως της μέρας" Κ. Παλαμάς



«Δω πέρα ο ουρανός δε λιγοστεύει ούτε 

στιγμή το λάδι του ματιού μας,

δω πέρα ο ήλιος παίρνει πάνω του το μισό

 βάρος της πέτρας που σηκώνει στη ράχη,

σπάνε τα κεραμίδια δίχως αχ κάτου απ' 

το γόνα τού μεσημεριού,

οι άνθρωποι παν μπροστά απ' τον ίσκιο 

τους σαν τα δελφίνια μπρός απ' τα 

σκιαθίτικα καΐκια 

Ύστερα ο ίσκιος τους γίνεται ένας αετός 

πού βάφει της φτερούγες του στο 

λιόγερμα>>Γιάννης Ρίτσος.


Άσπρο περιστέρι μεσ' τη συννεφιά
μου 'δωσες το χέρι να 'χω συντροφιά
άσπρο περιστέρι μαύρο μου φτερό
κάθε καλοκαίρι θα σε καρτερώ
(Νίκος Γκάτσος)



Ασήμαντα περιστατικά - Αργύρης Χιόνης (απόσπασμα)



Είναι δυο  άνθρωποι :

Ο ένας με μαχαίρι,  ο άλλος άοπλος.

Αυτός με το μαχαίρι λέει στον άλλον. « Θα σε

 σκοτώσω»

«Μα γιατί» ρωτά ο άοπλος,

«τι σου ΄χω κάνει; Πρώτη φορά βλεπόμαστε.

 Ούτε σε ξέρω, ούτε με ξέρεις >>

« Γι αυτό ακριβώς θα σε σκοτώσω. Αν 

γνωριζόμασταν, μπορεί να σ αγαπούσα» 

λέει αυτός με το μαχαίρι.

« 'Η και να με μισούσες»  λέει ο άοπλος,

«να με μισούσες τόσο, που με χαρά μεγάλη θα

 με σκότωνες.

Γιατί να στερηθείς μια τέτοια απόλαυση ;

Ελα να γνωριστούμε»

« Κι αν σ αγαπήσω»  επιμένει ο οπλισμένο    αν

 σ αγαπήσω, τι θα κάνει τούτο το μαχαίρι ; >>

« Ω, μη φοβάσαι...»  

λέει ο άοπλος.

«σκοτώνει ακόμη κι η αγάπη.. 

Και τότε...  είναι ακόμη πιο μεγάλη η

 απόλαυση» ...;

Παλιά καλοκαίρια, Λένα Παππά

Καρπίζουνε μέσα μου παλιά καλοκαίρια

ανάβουνε βλέμματα αλλοτινά

θρο΄ί' σματα αγγίσματα.

Τίποτα δε χάθηκε στ' αλήθεια, όλα είναι εδώ,

 όλα είναι εδώ.

Μια σπίθα μόνο ανάβει πυρκαγιές

στις θημωνιές της μνήμης

πυρκαγιές στις θημωνιές της μνήμης.

Κι αν η ελπίδα το μέλλον συντηρεί

η μνήμη τρέφει το παρόν

το παρελθόν μας δικαιώνοντας.

Γιατί ό,τι υπήρξε μια φορά

δε γίνεται να πάψει να έχει υπάρξει.

Αγνοώ
τις αγοραίες
τεθλασμένες
του έρωτα

στην ευθεία

τον μετρώ 
βλέμμα με βλέμμα.(Μαρία Τσολιά)

Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2012

Ο δρόμος που δεν έπαιρνες σού 'τρωγε την ψυχή


Τελειωμένα- Κ-Π-ΚαβάφηςΑναγνωρισμένα
Μέσα στον φόβο και στες υποψίες,
με ταραγμένο νου και τρομαγμένα μάτια,
λυώνουμε και σχεδιάζουμε το πώς να κάμουμε
για ν’ αποφύγουμε τον βέβαιο
τον κίνδυνο που έτσι φρικτά μας απειλεί.
Κι όμως λανθάνουμε, δεν είν’ αυτός στον δρόμο·
ψεύτικα ήσαν τα μηνύματα
(ή δεν τ’ ακούσαμε, ή δεν τα νοιώσαμε καλά).
Άλλη καταστροφή, που δεν την φανταζόμεθαν,
εξαφνική, ραγδαία πέφτει επάνω μας,
κι ανέτοιμους — πού πια καιρός — μας συνεπαίρνει. 

Ρόκε Ντάλτον, Δυο Ποιήματα

Ώρα της Στάχτης
Τελειώνει ο Σεπτέμβρης. Είναι ώρα να σου πω
πόσο δύσκολο ήταν να μην πεθάνω.
Για παράδειγμα, απόψε,
έχω στα χέρια γκρίζα
βιβλία όμορφα που δεν καταλαβαίνω,
δεν θα μπορούσα να τραγουδήσω
αν και έχει σταματήσει πια η βροχή
και μου έρχεται χωρίς λόγο η θύμηση
του πρώτου σκύλου που αγάπησα παιδί.
Από χτες που έφυγες
υπάρχει υγρασία και κρύο μέχρι και στη μουσική.
Όταν θα πεθάνω,
μονάχα θα θυμούνται την πρωινή και φανερή μου αγαλλίαση,
τη σημαία μου χωρίς δικαίωμα να κουραστεί,
τη συγκεκριμένη αλήθεια που μοίρασα από τη φωτιά,
τη γροθιά που έκανα ομόφωνη
με την κραυγή από πέτρα που απαίτησε η ελπίδα.
Κάνει κρύο χωρίς εσένα. Όταν θα πεθάνω,
όταν θα πεθάνω
θα πουν με καλή πρόθεση
πως δεν ήξερα να κλαίω.
Τώρα βρέχει πάλι.
Ποτέ δεν ήταν τόσο βράδυ στις εφτά παρά τέταρτο
όπως σήμερα.
Έχω επιθυμία να γελάσω
ή να σκοτωθώ.
***
Μη γίνεσαι άγριος, ποιητή
Η ζωή πληρώνει τους λογαριασμούς της με το αίμα σου
κι εσύ συνεχίζεις πιστεύοντας πως είσαι αηδόνι.
Πιάστης το λαιμό μια φορά, γδύστηνα,
ξαπλωσέ την και κάνε της την πάλη σου της φωτιάς,
γέμισέ της το μεγαλειώδες έντερο, γονιμοποίησέ την,
κάντην να γεννήσει εκάτο χρόνια απ’την καρδιά.
Αλλά με όμορφο τρόπο, αδελφέ,
με μια χειρονομία
ευνοϊκή για τη μελαγχολία.
>>>Ποιητής από το Ελ Σαλβαδόρ, 1935-1975
Δολοφονήθηκε από τους Κομμουνιστές συντρόφους του
ως αντιφρονών.
Μετ. Βασίλης Λαλιώτης

Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2012

Τα νησιά της χαμένης Αθωότητας

Είπες...
-Aπο τον κατακλυσμό του Ερωτα/θα σωθεί /όποιος φτιάξει πρώτος μια Κιβωτό..
-Ναι...Ξέχασες να ρωτήσεις /αν υπάρχει ακόμα το Αραράτ..
Ωστόσο , θ' αγαπώ παράφορα /το ταξίδι με την Κιβωτό σου/γιατί μ'αυτήν ανοίγομαι στις θάλασσες και ναυαγώ /σ' όλα τα νησιά της χαμένης Αθωότητας.(Μ-Λαμπράκη)