Κύριε, αμάρτησα ενώπιόν σου,
ονειρεύτηκα πολύ μια μικρή ανεμώνη.
Έτσι ξέχασα να ζήσω.
Κι όταν ένα παιδί κοιτάει μ' έκσταση το δειλινό,
είναι που αποθηκεύει θλίψεις για το μέλλον.
Νύχτα.
Μονάχα τ' άστρα.
Και πέρα το βάθος του ολάνοιχτου ορίζοντα,
εκεί που πάνε οι άνθρωποι χωρίς τα ονόματά τους.
Πολύτιμος Στίχος Ζήσαμε πάντοτε αλλού
και μόνον όταν μας αγαπήσει κάποιος, ερχόμαστε για λίγο... Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον
είμαστε κιόλας νεκροί.
.....και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι
και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ' τον άλλον. Γιατί ο έρωτας
είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν.
Ό,τι κι αν κάνουν θα νικήσουμε –ο κόσμος μας ανήκει. Το μέλλον είναι μες στην τσέπη μας σαν το κλειδί..."
Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν απ' τη στιγμή που βρίσκουν μια θέση
στη ζωή των άλλων.
Έξαλλου δε ζητήσαμε τη νίκη... μονάχα λίγη μουσική...(Τάσος Λειβαδίτης)
Απόψε που η νύχτα/κρεμιέται μεσοπέλαγα/ στην αγχόνη τ' ουρανού.
Αφήνω πίσω τις σκιές και βγαίνω στο φως.
Γιατί/ακόμα και η σιωπή/αν ταραχτεί απο μια αχτίδα φως/απο μια σταγόνα θάλασσας/τότε τα δάχτυλα /θ' αγγίξουν τρυφερά τη μνήμη και θα ξυπνήσουν τ' όνειρο. (Μ-Λαμπράκη)
Κάτι, για να το χάσεις
πρέπει κάποτε να το είχες.
Κι αν κάποτε το είχες και τώρα όχι πια
πλούσιος από την ανάμνησή του πάλι μένεις
αφού και το χαμένο κάποτε ήταν κερδισμένο.
Αλλοίμονο από κείνους που ποτέ
δεν έχουν χάσει τίποτε
που τίποτε να χάσουνε δεν έχουνε
σ’ αυτόν τον κόσμο.(Λένα Παπά).
Αυτό που νιώσαμε και όχι
αυτό που ζήσαμε
που επιδιώξαμε και γράψαμε
με γράμματα χρυσά επάνω στις ταμπέλες μας
μονάχα αυτό που νιώσαμε θυμόμαστε
και νοσταλγούμε και φοβόμαστε.
Αυτό μονάχα
είναι η αλουργίδα μας, ο πλούτος μας
το παραμύθι και η παραμυθία
η ευτυχία μας και η δικαίωση
σ’ αυτόν τον κόσμο.(Λένα Παπά)
.jpg)
