Σελίδες

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Του χρόνου η αιώρα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Του χρόνου η αιώρα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη 2 Ιανουαρίου 2014

Του χρόνου η αιώρα

Κάθε τέλος σηματοδοτεί την ύπαρξη μιας νέας αρχής.
Το 2014 μετρά  ήδη τα πρώτα του εικοσιτετράωρα, σε λίγο θα σβήσουν τα ''φωτα'' της γιορτής και στον απόηχο όλων αυτών, ας μείνουν να ακούγονται οι ευχές που ανταλλάξαμε για την καινούργια χρονιά.
Ευχές για ένα ελπιδοφόρο ξεκίνημα, γεμάτο με στιγμές,  πρόσωπα, καθαρό βλέμμα, αγωνιστικότητα, αλληλεγγύη <Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε> πιο επιτακτικό απο ποτέ. 
Αλλά και με 'Ερωτα.
Έχουν περάσει περισσότερα από τριάντα χρόνια  όταν  ο Οδ.Ελύτης , έγραφε :
''Μπαίνοντας ο 20ος αιώνας στο τελευταίο του τέταρτο, αισθάνομαι άστεγος και περιττός.
Όλα είναι κατειλημμένα –ως και τ' άστρα.Οι άνθρωποι  έχουν απαλλαγεί απο κάθε παιδεία, όπως την εποχή του Τζέγκις Χαν, και δεν ερωτεύονται ούτε κατ' ιδέαν.''
Αν έτσι αισθανόταν ο ποιητής τη δεκαετία του 70, μπορούμε να φανταστούμε πως θα αισθανόταν σήμερα , που όλα έχουν υποταγεί στην πανταχού παρούσα και πάντα κυριαεχούσα  αρχή του ωφελιμισμού;
Τον κόσμο δεν μπορείς να τον κατακτήσεις θεωρητικά αλλά εμπειρικά.
Να γκρεμίσεις τις μέχρι τώρα ''αλήθειες'' σου αν χρειαστεί.
 Θα μου πεις, για να γκρεμίσεις μια αλήθεια  πρέπει να τοποθετήσεις στη θέση της μια άλλη.
Ναι...Οποια κι αν είναι αυτή, αν εσύ την πιστέψεις αγωνίσου να την κατακτήσεις.
Κανείς δεν θα μας πάρει απ' το χέρι για να μας οδηγήσει στα Ηλύσια πεδία.
 Ο δρόμος για τον 'Ολυμπο είναι μοναχικός, γίνεται όμως ευκολότερος όταν τον διαβαίνουμε μαζί,  για ένα κοινό στόχο και σκοπό.
Ο Ναζίμ Χικμέτ (1958) αναφέρει:
Ανοίγουμε πόρτες
Κλείνουμε πόρτες
Δρασκελάμε πόρτες
Και στο τέρμα του μοναδικού μας ταξιδιού
Μήτε πολιτεία ,μήτε λιμάνι .
Αν είχα δικαίωμα εκλογής να ξαναρχίσω ή όχι τούτο το ταξίδι.
Τούτο το ταξίδι θα το ξανάρχιζα, θα το ξανάρχιζα , θα το ξανάρχιζα..
Ζούμε μια εποχή σεισμικών δονήσεων.
Δίπλα μας , προς στα μάτια μας συντελούνται αλλαγές, που η τριβή με την πιεστική καθημερινότητα δεν μας αφήνει ίσως να τις δούμε καθαρά. 
Οι άξονες πάνω στους οποίους στηρίχτηκε και χτίστηκε ο ανθρώπινος πολιτισμός ''τρίζουν'' ή γκρεμίζοντα.
Οι τεκτονικές πλάκες του μετακινούνται. «Μα, κι ο σεισμός βαθύτερη την χτίση Θεμελιώνει>
Χρειάζεται ένα θαύμα εδω..
Ο ποιητής μας Γ.Σεφέρης , γράφει:<<Για  να ζήσεις ένα θαύμα , πρέπει  να  σπείρεις το αίμα σου στις οχτώ γωνιές των ανέμων.
Γιατί  το θαύμα δεν είναι πουθενά, παρά  κυκλοφορεί
μέσα στις φλέβες των ανθρώπων>>
Ελάτε, λοιπόν
όλοι μαζί
να φυσήξουμε
αυτό το μικρό καρβουνάκι
στη χόβολη της

ελπίδας
(Τ.Λειβαδίτης)

Καλή χρονιά !

Στίχοι: Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος
Μουσική: Βαγγέλης Φάμπας
Πρώτη εκτέλεση: Σωκράτης Μάλαμας

Σαν νά ταν σήμερα το χτες,
και αύριο το τώρα
έτσι, βουβά, λικνίζεται
του χρόνου η αιώρα

Στέκω στο σύνορο μπροστά
που νύχτα δεν διαβαίνεις
γιατί ξυπνούν φωνές του χτες
που δεν καταλαβαίνεις

Δεν έχει νόημα να ζητάς
στο σύννεφο μην κλάψει
στον ήλιο μη φιλήσει τη σκιά
στον άνεμο μην τρέξει.

Ήταν εχθές, ήταν μετά
ή μήπως είναι τώρα
όταν το σύννεφο έκλαιγε
κι ο άνεμος χυμούσε
όταν ο ήλιος φίλαγε
σκιά π αναριγούσε;

Εύχομαι να μαι έτοιμος
όταν θα έρθει η ώρα
για να διαβώ το σύνορο
να σπρώξω την αιώρα,

Κι ας σηκωθεί ο άνεμος
το σύννεφο να κλάψει
ο ήλιος να φιλήσει τη σκιά
η μνήμη να φωνάξει.