Σελίδες

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Σκέψεις. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Σκέψεις. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη 14 Σεπτεμβρίου 2017

Γρήγορα που σκοτεινιάζει Φθινοπώριασε


Γρήγορα που σκοτεινιάζει
Φθινοπώριασε 

Η νύχτα απλώνει από νωρίς σεντόνια δίχτυα/είναι η ώρα που /βγαίνει στην επιφάνεια η επιθυμία .
Ολα παίρνουν το σχήμα σου/η απουσία καταλαμβάνει την ακίνητη ροή του χρόνου/ανοίγοντας την πόρτα της απόστασης /παραμερίζοντας την τέφρα των ημερών...
Γρήγορα που σκοτεινιάζει...
Φθινοπώριασε 

Κι εσύ; Ακροβατείς στην κόψη του ελάχιστου /εισπνέεις τις ανάσες μου/εκπνέεις  τις απόκρυφες στιγμές μου/δεν λες τίποτα/με κοιτάζεις βαθιά μέσα στα μάτια/κι αυτόβουλα παραδίνομαι στου Ερωτα σου το μαχαίρι/ το ηδονικό... 
Φύγε , φύγε απο τα μάτια μου/γιατί /αν αρχίσουν τα δάκρυα /θα γίνουν Ωκεανός /και θα πνιγούμε ..
Γρήγορα που σκοτεινιάζει ...
Φθινοπώριασε .
.

Τις νύχτες πάντα του χεριού σου /με είχες..
Ισως, γιατί, όπως γράφει ο Νίκος Καρούζος: <<Ψηλά η νύχτα μοιάζει έρωτας…>>
Μαρία Λαμπράκη


Κυριακή 9 Ιουνίου 2013

Πάει κι αυτή η Κυριακή

Πάει κι αυτή η Κυριακή ...
Κάθε Κυριακή κρύβει μέσα της  /τη γεύση του''ανολοκλύρωτου''
Τα όνειρα /που δε ζήσαμε 
Τα λόγια /που δεν ακούσαμε
Οι μουσικές /οι ζωγραφιές κι οι σελίδες /που δεν μας έφτασαν ΠΟΤΕ
Η νύχτα απλώνει σεντόνια δίχτυα 
Εκεχειρία /ανακωχή στ' όνειρο της καινούργιας μέρας 
Μα τα μάτια /θέλουν να βλέπουν /πάντα /θάλασσα
Εκεί ξεδιψά ο πόθος/ για ό,τι δεν υπήρξαμε /παρά μόνο /σε επίπεδο φαντασίας .(M. Λαμπράκη)



Ανυδρο /ερωτικό τοπίο ...
ΑΧ! Ποια όνειρα καίγονται απόψε και πήρε φωτιά η νύχτα; 


Κική Δημουλά, Ανέβα να ξεκρεμάσεις αυτόν τον Πόθο

Φυτολόγια (από τα ΕΚΤΟΣ ΣΧΕΔΙΟΥ της
 Κικής Δημουλά)

Πήρα διαταγή. Σήμερα που έχεις καιρό, μου ’παν, πάρε τη σκάλα κι ανέβα να ξεκρεμάσεις αυτόν τον πόθο από τους τοίχους, πνίγηκε η είσοδος με δαύτον, τόσα χρόνια θέριεψε, παράγινε πια, μαζεύει και τόση σκόνη.

Κάπως έτσι δόθηκε η διαταγή, κι όσο μίλησε το φυτό άλλο τόσο μίλησα κι εγώ. Είπα μόνο τη λέξη «κρίμα», που δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια μακρινή, πολύ μακρινή, λυπητερή καμπάνα, την ακούς, λες κάτι πέθανε.
Ανεβαίνω τη σκάλα. Πολύ βαριά η καρδιά μου. Ανησυχώ, ρωτάω, βαστάει η σκάλα; Βαστάει, απαντάνε. Δεν κατάλαβαν.


Αρχίζω την αποκαθήλωση. Το ’φερε η μάνα μου, τόσο δα πριν από αρκετά χρόνια μέσα σ’ ένα μικρό ευτελές γλαστράκι, με δύο όλα-όλα φυτά αναποφάσιστα. Κλειστά. Το λένε «πόθο». Θεώρησαν ως την πιο ακατάλληλη θέση την είσοδο του σπιτιού, κι εκεί το ’βαλαν. 
Σκοτεινά, πληκτικά, ανέβα κατέβα τα ίδια πρόσωπα, πάνω κάτω οι δυσκολίες, πάνω κάτω τα κακονυχτισμένα όνειρα. Και όμως φαίνεται ότι όλα αυτά γίνονται λίπασμα άριστο στο φυτό. Κι αντί να μαραθεί πεισμώνει.
 Πετάει ανόητα φύλλα, καινούργια. Κάθε μέρα και μια αντίσταση, κι ένα τρελό αισιόδοξο φύλλο. Κάθε χαμένη μέρα κι ένα ονειροπαρμένο φυλλαράκι.
Εγώ ανέβα κατέβα. Το βλέπω. Στην αρχή του μιλάω ψυχρά, τυπικά. Του λέω, μπράβο, μπράβο, καλημέρα. Αργότερα ξανοίγομαι περισσότερο. Βάστα, του ψιθυρίζω. Περνάνε τα χρόνια. Άδικα επιμένεις, του λέω, μόλις βλέπω ένα καινούργιο φύλλο.
Είχαμε δω στο κάτω πάτωμα, κάποτε ένα νοικάρη. Αγάπαγε πολύ τα λουλούδια, κι είχε πάρει υπό την προστασία του το μέλλον αυτού του φυτού. Κι είχε αναλάβει να δίνει μια διακοσμητική κατεύθυνση στο κάθε καινούργιο κλωνάρι, βλαστάρι, ξέσπασμα, ούτε ξέρω πώς να το πω.
 Αυτός ήταν που το στήριζε με καρφάκια στους τοίχους, πολύ μερακλίδικες γιρλάντες, το τύλιξε γύρω από τα φώτα, στεφάνωσε την πόρτα, κάδρωσε μέσα σ’ αυτό την κακόκεφη όψη της εισόδου.


Όσες φορές τον έβλεπα ανεβασμένο στη σκάλα να εξαπατά αυτό το πράσινο, να το βάζει σε καινούργιο δήθεν δρόμο, δεν ξέρω γιατί, τον ρωτούσα κάθε φορά την ίδια βλακεία, τι λες κύριε Άγγελε, θα πραγματοποιηθεί; Αυτός πάλι, θες γιατί καταλάβαινε την ερώτησή μου, θες γιατί δεν την καταλάβαινε, απαντούσε κάθε φορά την ίδια ποθητή βλακεία,βεβαιότατα, βεβαιότατα.
Αυτά τα καρφάκια βγάζω τώρα εγώ, αυτό το πολύφυλλο «βεβαιότατα» ξεριζώνω. Κρίμα. Οι τοίχοι σιγά-σιγά ξεφορτώνονται αυτό το πράσινο προσωπείο τους. 
Καιρός ήταν. Γιατί εδώ που τα λέμε τώρα, το να ’χει κανείς τόσα χρόνια τον ίδιο πόθο, και σκόνη πιάνει και αράχνες τον καταπατούν, αφήνω που θεωρείται και μπανάλ.

Πέμπτη 9 Μαΐου 2013

Πνεύμα βαθύ Ελληνικό/απο του Νου τα ύψη...

Μην τους αλλάξεις τους Ναούς
που έστησαν με κόπο...

'Εφεραν μάρμαρο λευκό
οι Δωριείς στη χώρα..
Χρυσό απ' την Ανατολή

 να φτιάξουνε τα σκεύη

Πνεύμα βαθύ Ελληνικό
απο του Νου τα ύψη...

 Μην τους αλλάξεις τους Ναούς
που καίγονται οι δάφνες...

Μες της Πυθίας το χρησμό
 με τη σιωπή θε να σου πουν
το μυστικό το σπόρο
και θα σου δώσουν το νερό
για να τον μεγαλώσεις..

Μην τους αλλάξεις τους Ναούς...
Mα,αν θες κάτι ν' αλλάξεις ...
Βάλε καινούργιο χώμα να σταθούν
Περήφανα σαν Πρώτα! (Mαρία -Λαμπράκη)



Τετάρτη 9 Ιανουαρίου 2013

Βρες το κλειδι

Θα 'ρθω κοντά σου  ''κάποτε''
Δεν θα χρειαστεί ν' ανοίξεις την πόρτα /για να με υποδεχτείς /ανεπαίσθητα θ'αγγίξω το όστρακο σου /και θα μπω...
Δεν θα σου λένε τίποτα σημαντικό τα μάτια μου /τα χέρια μου θα' ναι /σαν και πάντα τους αβέβαια/όπως των αγαλμάτων /που όλο θαρρείς πως ζωντανεύουν /κι όλο γυρνούν στην πέτρα.
Θα σου προσφέρω μια χούφτα φως /του χαμένου Παραδείσου και θα σβήσω μέσα σου/αφήνοντας ένα βαθύ σημάδι...
Να σου θυμίζει για πάντα πως/ από εδώ πέρασε ''κάποτε'' η φωτιά /του Ερωτα μας...(Μ-Λαμπράκη)

Τότε θα ξέρεις 
Εκεί θα βρεις Κάποιο κλειδί 

Που θα πάρεις


Μονάχα εσύ θα πάρεις


Και θα σπρώξεις την πόρτα


Θ' ανοίξεις το δωμάτιο


Θ' ανοίξεις τα παράθυρα στο 


φως   (Μ.Αναγνωστάκης)




Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2012

Τα σώματα ''μικρές -'' Αχερουσίες''

Κατανυκτικές/ αγρυπνίες 
Μυστηριακές /λειτουργίες
Ιεροτελεστίες /στο βωμό /του Ερωτα 
Μύηση /στην ολοκλήρωση
Σπονδή /μέλι και ύδωρ
Ικεσία/στο ΦΩΣ!  
Κάθαρση

 Το παίδεμα του νου /και της ψυχής /για την αποκάλυψη/τη λύτρωση /τη γνώση/Καταδύομαι /για να αναληφθώ /στους ουρανούς σου.

 Τα σώματα ''μικρές  Αχερουσίες''
 Στο στόμα μου κρατώ τον οβολό.
Πέρνα με απέναντι. (Μαρία Λαμπράκη)

Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2012

Σαν Τεριρέμ /Σαν δάκρυ

Κι αν είσαι όνειρο
                            Παιχνίδι του μυαλού
Ξύπνησα απότομα /στη μέση της νύχτας /θάρρεψα ''λέει'' πως ήρθες /στο Φως λουσμένος...
     Σαν, αρχαγγέλων μουσική
         Σαν,  Τεριρέμ 
               Σαν, δάκρυ 
Και έγινε ''θυμίαμα'' στα χείλη /το φιλί 
Βυζαντινά μεταξωτά /τα χάδια /στο κορμί μου 
Χρυσή πορφύρα ο Ερωτας/κι αγκάθινο το στέμμα 
Πήρα το μύρο κι άλειψα /όλες σου τις πληγές
      Μαγδαληνή με φώναξες 
                                             Μαγδαληνή......
Κι ακούστηκε/λες/ και έψαλαν /Αγγελοι/ ΤΕΡΙΡΕΜ (Μαρία-Λαμπράκη-)

Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2012

.Ε,..και?

Αφύλαχτη νύχτα, αφρούρητες οι σκέψεις /χωρίς σκοπιά η διάβαση του Ερωτα ...
 Ε,..και?
Εισβολή του εχθρού..
Ερωτας κ θάνατος μαζί/τέλος κ αρχή .. 
Ε,..και?
Για όλα και για τίποτα..
Σκόρπια και μαζί..
...Σκόρπια σκέτο/χωρίς το <<με >> σκόρπισες 
Εισβολή του εχθρού.. 
Ε,..και?
Να πάρει χρώμα η ζωή/να γίνει επιτέλους κόκκινη, όχι μαύρη 
Τα υπόλοιπα; είναι απλά ένα δάκρυ /λίγο πρίν/όλα σκεπαστουν στην αχλύ/ του ονείρου.. 
Ε,..και?...
Μαρία Λαμπράκη

Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2012

Τραύμα ανεπούλωτο

Σεμνή η σιωπή σου /μα καθώς μ' αγκαλιάζει /κάνει χίλια κομμάτια /την καρδιά.
Κι εγώ /που τόσο αγάπησα τις λέξεις/έπαψα πια για σένα να μιλώ. 
Η ζωή μου φύλλο μετέωρο /έκθετο των ανέμων/  τραύμα ανεπούλωτο κατά την αποκόλληση / από  τη μήτρα /του 'Ερωτα.Μαρία Λαμπράκη

Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012

Οι λογισμοί της ηδονής

''Οι λογισμοί της ηδονής είναι πουλιά/ που νύχτα μέρα διασχίζουν τον αέρα'γράφει ο Ανδρέας Εμπειρίκος 
Με τέτοιους λογισμούς κόβεται στη μέση η νύχτα /σαν το κορμί /που ώρες πολλές στο σκοτεινό πεζοδρόμιο / αναζητά να βρει τη μοναξιά του ..
Αέναοι έρωτες /τέρψης ηδονών ...<<καὶ ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν>>
Προσκυνητάρι /έρημης Σικυώνας.-(Μ-Λαμπράκη)


Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2012

Αν έρθεις να με βρείς απόψε

Έβγαλε τα βέλη απ' την φαρέτρα της η Νύχτα.
Κάπου μακριά/ένα μικρό παιδί ''ξεφλουδίζει'' μια φέτα φεγγάρι /τ'αηδόνια  κρύφτηκαν στις ρεματιές /μόνο η σιωπή  παίζει στα δάχτυλα της ώρας ένα λυπητερό σκοπό/ για τους οδοιπόρους της Αγάπης.
Αν, έρθεις να με βρεις απόψε/πρόσεξε σε παρακαλώ ποιο μονοπάτι θα πάρεις/μη μαρτυρήσει το μυστικό μας /ο Ανεμος.(Μ-Λαμπράκη)

Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2012

Κλειδί Ονείρου

Kάθε  πρωί/δίνω το κλειδί της φυλακής μου στη μοναξιά /με την ελπίδα πως /θα δραπετεύσει.
Και, κάθε βράδυ/την βρίσκω να με περιμένει στο κατώφλι /για να περάσουμε μαζί τη νύχτα.
Απόψε/θα σου πάρω τα κλειδιά (είπα)...Θα τα δώσω στ' όνειρο...(Μ-Λ)




Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου 2012

Ονειρο ήτανε..



Ονειρο ήτανε..
Χθες το βράδυ στ' όνειρό μου/ήρθες και περπάτησες...
Ονειρεύτηκα ό,τι ήμουν στη μέση μιας θάλασσας σμαραγδένιας/ασημένια νύχτα με φεγγάρι/ή ενός ορίζοντα χαράς
Πως να στο εξηγήσω/ήταν ένα ακαθόριστο,θολό τοπίο/σαν την Αναμονή
Περπατούσαμε μαζί στην άκρη τ' ονείρου/ως κύματα μιας θάλασσας ταγμένης /στην παλίρροια του Ερωτα.
Ωσπου,το ανέφελο τοπίο συννέφιασε /απο την ένταση της παρουσίας σου/κι άρχισε να βρέχει /αναπάντεχα /κι απο παντού.
Με ανέβασες τότε στη χαίτη τ' Ανέμου καλπάζοντας στ' άπειρο.Μέχρι που τα σώματά μας «Εξαϋλώθηκαν»σκορπίζοντας στο στερέωμα/ίχνη φωτός

Ο Χώρος γέμισε ενέργεια /απ' της σιωπής την 


 Εκρηξη../Χάθηκα μαζί σου /σε άλλους


 πλανήτες, μελλοντικούς .


Κι άρχισα να ξαναγεννιέμαι /εκ των έσω..


Ξύπνησα Αλαφροπατώντας σαν ίσκιος/για


 να σ΄αφήσω ήσυχος /να φύγεις...Ονειρο ήτανε..(Μ-Λαμπράκη) 


Θα ξαναρθείς μόλις νυχτώσει
και τ' όνειρο πάλι την αλήθεια θα σώσει..

Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2012

Τα νησιά της χαμένης Αθωότητας

Είπες...
-Aπο τον κατακλυσμό του Ερωτα/θα σωθεί /όποιος φτιάξει πρώτος μια Κιβωτό..
-Ναι...Ξέχασες να ρωτήσεις /αν υπάρχει ακόμα το Αραράτ..
Ωστόσο , θ' αγαπώ παράφορα /το ταξίδι με την Κιβωτό σου/γιατί μ'αυτήν ανοίγομαι στις θάλασσες και ναυαγώ /σ' όλα τα νησιά της χαμένης Αθωότητας.(Μ-Λαμπράκη)

Κυριακή 26 Αυγούστου 2012

Φυσάει μοναξιά απόψε...

Kάθε Κυριακή/κρύβει μέσα της μια Αναχώρηση...
Φυσάει μοναξιά απόψε...
Ντύσου καλά/μη μου κρυώσεις..(Μ-Λ)

Δευτέρα 20 Αυγούστου 2012

Δώρο ακριβό...

Στα ωκεάνια μάτια σου απλώνω τα δίχτυα μου, πορφυρίζει η Θάλασσα στα υγρά σου χείλη,
στάλσιμο μυριάκριβο κάθε φιλί,  που σαλπίζει ανάμεσα σε ανέγγιχτους πόθους και απαστράπτοντα ''θέλω''
θροϊσματα ανέμου , που φυλλορροεί σε κάθε ψίθυρο, σε κάθε άγγιγμα, σε κάθε σ'αγαπώ και μέσα σου απαγκιάζουνε οι μυστικές μου σκέψεις,σαν σε ουράνια όαση....Δώρο ακριβό.(Μ-Λαμπράκη)

Παρασκευή 22 Ιουνίου 2012

Τα πουλιά της θλίψης

Φυλλοροούν οι σκέψεις/ πάνω στο κλαδί της μνήμης.
Εκεί, έρχονται και κουρνιάζουν οι ψυχές/ σαν τα πουλιά /πάνω στο σύρμα ..
Ξαποσταίνουν για λίγο/κι έπειτα/ χτυπώντας τα φτερά τους στον αέρα/επιστρέφουν στον ουρανό της θλίψης τους/λίγο /πριν /ο Ηλιος ανατείλει  και το φως/προδώσει το δάκρυ τους/στα μάτια.(Μ-Λαμπράκη)
Είναι πουλιά που οντε πετούν/πηγαίνουνε ομάδι.
.
Κι άλλα πουλιά που μοναχά/τα βρίσκει το σκοτάδι.

Οντε θα δεις άσπρα πουλια /να χαμηλοπετούνε

Θα' ναι γιατί ενός σεβντά/λαβωμαθιές κρατούνε(Μαρία-Λαμπράκη)

Τετάρτη 6 Ιουνίου 2012

Νυχτωδίες -Ερώτων

Για να σε συναντήσω/εκτοπίζομαι στο γαλαξία της σιωπής.
Συλλέγω τα άνθη των χαμένων ονείρων/μεταλαμβάνω τα θαύματα/σε νυχτωδίες Ερώτων/διασπείρομαι /για να ξαναγεννηθώ στο φως σου.
Απο τη μοναξιά μου βγαίνω/και χάνομαι στις θάλασσες του άγνωστου θεού.(Μαρία-Λαμπράκη)

Σάββατο 12 Μαΐου 2012

Πυροβάτες -Ονείρων

Για τους πυροβάτες ονείρων..
Ετσι, παίρνει φωτιά η νύχτα...
Με όνειρα  που γίνονται προσάναμμα στους ανυπεράσπιστους Ερωτες. Μ.Λ

Τετάρτη 9 Μαΐου 2012

Των Ερώτων -Το Νερό

Διψούσαμε για των ερώτων το νερό..
Μα, χάσαμε την πηγή; Ή στέρεψε το ποτάμι;
Και, όλο λέμε, ίσως να γίνει αυτό το ταξίδι κάποτε..
Αλλά, επιμένουμε να παίζουμε σ'αυτό το ''παιχνίδι''
Εστω και με σπασμένα  τα φτερά.
   
       
   
          
(Πίνακες ζωγραφικής -Alphonse Mucha-)

Τετάρτη 2 Μαΐου 2012

Καληνύχτα..

Στην αγχόνη της νύχτας κρέμεται τ' όνειρο.
-Νύχτα-Κι απόψε θα με προδώσεις με ένα φιλί στον δήμιο;
Για να με αποκοιμήσεις , πως  τάχα όλα αύριο θα είναι αλλιώς;
Μην ξεχνάς(είπε τ' όνειρο)
απο ένα φιλί προδοσίας
ένα ληστή και μια πόρνη, σώθηκε ο κόσμος.. ..Μαρία Λαμπράκη.