Σελίδες

Πέμπτη 15 Μαΐου 2014

Οπωσδήποτε Παράθυρο!



Παραθέματα ποιητικού λόγου (Γιάννης Ρίτσος)












Αστράφτει ο κόσμος
έξω απ’ τη λύπη σου
φως κ’ αίμα
τραγούδι και σιωπή.
…………………….
Ανοίχτε τα παράθυρα.
……………………….
Αστράφτει ο κόσμος
ακούραστος.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

Κοιτάχτε...
Κάτω απ’το φόρεμά της
Είναι γυμνή
Πάνω απ΄το φόρεμά της
Ολόγυμνη
Μπρος στο παράθυρο
Κρατάει ένα ψηλό ποτήρι
Θα στο προσφέρει;
Δε θα στο προσφέρει;
Το πίνει μόνη της
Δε σε κοιτάει
Έτσι είναι πιο γυμνή
Μ΄ένα τριαντάφυλλο
Ανάμεσα στα στήθη της.

Pintor Andrei Belichenko (Kazakhstan)
Χρυσόθεμις  (1967-1970) (απόσπασμα) 

...Γιάννης Ρίτσος

Αργά το απόγευμα, χειμώνα - καλοκαίρι, στον κήπο, ή εδώ στο παρά¬θυρο, 

κάτω απ' την επίδραση του αποσπερίτη, ανέβαζα τ' αριστερό μου χέρι

ν' αγγίξω τα χείλη μου, αργά, προσεχτικά, αφηρημένα, γύρω - γύρω,

σα να ‘ταν να βοηθήσω στο σχηματισμό μιας άγνωστης λέξης ή σα να ‘ταν

να στείλω κάπου ένα φιλί αναβλημένο.
 http://30.media.tumblr.com/tumblr_lyqjlxUPHj1qm83amo1_500.jpg

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ. ΧΩΡΟΣ(απόσπασμα)Ένα παράθυρο ανοιχτό. Ανασαίνει βράδυ. Γαλανός ατμός ανασηκώνει τα έπιπλα. Το τραπέζι πλέει στην κάμαρα. Μπορεί να φύγει απ’ το παράθυρο – μα είναι μεγάλο – ν’ ανεβαίνει στον ουρανό με τις τέσσερις άκρες του τραπεζομάντιλου λίγο λοξές στον αέρα. Στο τζάμι σβήνει το τριανταφυλλί αντιφέγγισμα κι η εικόνα του αντικρινού φράχτη. Είσαι μόνος. Ο ουρανός σε τυλίγει από παντού, καθώς κι ο καθρέφτης της ντουλάπας γίνεται ουρανός, λίγο πιο αστραφτερός, και τ’ άλλα λείπουν. Έξω στο δρόμο μια φωνή:
- Καλά, μητέρα, έρχουμαι.


ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ
Το ποίημα-Ποζιτάνο
Ωχρα, κεραμίδι, λευκό, μέσα στο άφθονο πράσινο των φυλλωμάτων,
μέσα στο γαλανό τ' ουρανού και της θάλασσας. Ωραίες αναλογίες,
κι αυτή η χαρά της φιλικής συμμετοχής, σαν να 'χαμε
συντελέσει κι εμείς στη διαλογή και στη διάταξη χρωμάτων και σχημάτων
κρατώντας μιαν ευγενικήν ανωνυμία.

Ωστόσο,
αυτά τα πέντε θολωτά παράθυρα, όπου πέντε κορίτσια
παραμέρισαν τις άσπρες κουρτίνες να κοιτάξουν τη θάλασσα-

η μια κρατούσε ένα σταφύλι ραμφίζοντας μία μία
τις μαβιές ρώγες˙ η άλλη χτένιζε τα μαύρα μαλλιά της˙
η τρίτη κρατούσε ένα μαντίλι - κι ίσως ένευε στην άσπρη βάρκα˙
οι δυο άλλες στρογγύλευαν τα χείλη τους, σαν να 'ταν
να σφυρίξουν ένα μικρό τραγούδι ερωτικό.

Λοιπόν
αυτά τα πέντε παράθυρα θα 'θελα, σαν ένα πεντάστιχο ποίημα,
να τα υπογράψω καλλιγραφικά και ολογράφως με τ' όνομά μου.

 ΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ-Νικηφόρος Βρεττάκος
31 Μαρτίου 1958
Νιώθω παράξενα σήμερα. Κάπως
Έτσι περίπου:
Όπως όταν ανοίγει
ένα παράθυρο στον ήλιο κανείς,

νιώθω σα ν’ άνοιξα
μια τρύπα στη γη
και φωτίζω τον Άδη.

Ολονυχτία-Νικηφόρος Βρεττάκος 
Δε με κατάλαβες’ όλη τη νύχτα
ήμουνα πλάι σου, προσπαθούσα να κλείσω
το παράθυρο, πάλευα – όλη τη νύχτα.
Ο αγέρας επέμενε.
Άπλωσα τότε
τις παλάμες μου πάνω σου σαν
δυό φύλλα ουρανού και σε σκέπασα.
Έπειτα βγήκα στον εξώστη και κοίταζα
δίχως χέρια τον κόσμο.

Παράθυρο Ανοιχτό -Σοφία Στρέζου

 Το παράθυρο παραμένει ανοιχτό

για να εισχωρεί μια πλωτή Ανατολή
αθόρυβα να μπαίνει στο σπίτι,
φωτίζοντας ελπίδες τυλιγμένες στη σκόνη.

Όλα με φως να πλυθούν
για να λάμψουν ασύλληπτες αλήθειες
κατά τη σύλληψη των αισθήσεων
στις βραδυφλεγείς αυταπάτες
στους καθρέφτες του νου.

Κι όταν η πρώτη αχτίδα
θ’ αρχίσει να βάφει χρυσά τα μαλλιά
πάλι ο ηλιοκράτορας θα τραγουδά
Απολλώνιους ύμνους,
προκαλώντας…  την αιωνιότητα.
Karen Mcintyre,painter
-Τάσος Λειβαδίτης, «Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας»
(απόσπασμα)
«… Έλα λοιπόν, σκούπισε τα μάτια σου, μην κλαις. Θεέ μου τι

όμορφα μάτια!

Θυμάσαι, αλήθεια, ένα βράδυ που καθόμαστε στο παράθυρο

μακριά ένα γραμμόφωνο, κι ακούγαμε δίχως να μιλάμε.

Είπες: Ας μην έχουμε γραμμόφωνο, κι ας μη βάλανε αυτή

την πλάκα του για μας.

Όμως αυτό το σιγαλό τραγούδι είναι δικό μας. Κι αυτό το

βράδυ είναι δικό μας.

Και κείνο το άστρο, εκεί, καταδικό  μας. Έτσι είχες πει.

Μιλάς σαν ποιητής, αγάπη μου, έκανα ξαφνιασμένος.

Πέρασες τα όμορφα μπράτσα σου γύρω απ’ το λαιμό μου

και με φίλησες. Όπως εσύ μονάχα ξέρεις να φιλάς.

Έλα, λοιπό, μην κλαις.
 Ποῦ εἶσαι-Λειβαδίτης(απόσπασμα)
Ἔβρεχε ἐκεῖνο τὸ βράδυ, ἔβρεχε
ἀνέβηκα τὰ σκαλιὰ κανεὶς στὴν κάμαρα
Ἔβρεχε; ἔτρεμε στ᾿ ἀνοιχτὸ παράθυρο ἡ κουρτίνα
Ἔβρεχε…

«Φεύγω μὴ ζητήσεις νὰ μὲ βρεῖς. Ἀγαπῶ ἄλλον!», ἔγραφε
Ἀγαπῶ ἄλλον;
Ποῦ εἶσαι; Ποῦ νὰ πάω;
Φυσάει, κρυώνω;
Ποῦ εἶσαι; Ποῦ νὰ πάω;
Φυσάει, κρυώνω;
Οἱ δρόμοι λασπωμένοι, κίτρινα φῶτα, ἔβρεχε

Vicente Romero, painter
ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΒΡΑΔΥ” -Τάσος Λειβαδίτης(απόσπασμα)
Δὲν ξέρω πῶς, δὲν ξέρω ποῦ, δὲν ξέρω πότε, ὅμως τὰ βραδιὰ
κάποιος κλαίει πίσω ἀπὸ τὴν πόρτα
κι ἡ μουσικὴ εἶναι φίλη μας – καὶ συχνὰ μέσα στὸν ὕπνο
ἀκοῦμε τὰ βήματα παλιῶν πνιγμένων ἢ περνοῦν μὲς
στὸν καθρέφτη πρόσωπα
ποῦ τὰ εἴδαμε κάποτε σ᾿ ἕνα δρόμο ἡ
ἕνα παράθυρο
καὶ ξανάρχονται ἐπίμονα
σὰν ἕνα ἄρωμα ἀπ᾿ τὴ νιότη μᾶς – τὸ μέλλον εἶναι ἄγνωστο
τὸ παρελθὸν ἕνα αἴνιγμα
ἡ στιγμὴ βιαστικὴ κι ἀνεξήγητη.
 Να υπάρχουν ακόμα-Χρίστος Λάσκαρης
Να υπάρχουν ακόμα οι μουριές,
εκείνες οι μουριές στο σπίτι μας απ' έξω, λέω,
να υπάρχει η μικρή μας γειτονιά,
η Αντωνιά που έραβε μπρος στο παράθυρό της,
να τεμπελιάζουνε στους φράχτες τα σκυλιά.
 Ή μήπως πέρασε ο δρόμος πάνω απ' όλα αυτά,
κι έμεινε τούτη η μνήμη...

 Θα κατεβαίνεις σκάλες-Χρίστος Λάσκαρης
Θα κατεβαίνεις σκάλες,
κάθε πρωί θα κατεβαίνει σκάλες.
σαν άγαλμα προς τη θυρίδα για το εισιτήριο θα προχωρείς
κι ύστερα στην ουρά
-πάντα σαν άγαλμα-
που μες στο μάρμαρό του ονειροπολεί,
θα στέκεις.
Στο τραμ

πιασμένος στη χειρολαβή θα ταλαντεύεσαι
με το κεφάλι μες στη λύπη κρεμασμένο.
Στον Πειραιά,. η πρωινή ομίχλη θα σε πνίγει
και στο γραφείο οι συνάδελφοι.
Και θα ραγίζεις
και στα δυο η πέτρα σου θα σπα
καθώς απ' το παράθυρο στην προκυμαία θα κοιτάς
το πλοίο που ξεμάκρυνε-
σφυρίζοντας μες στην ψυχή σου.

 Όλοι κοιμούνται-Χρίστος Λάσκαρης
Και επιμένει η αυγή τα χρώματά της να προσφέρει
στους κοιμισμένους
απ' το βουνό προβάλλοντας,
και το αηδόνι το τρελό το τραγούδι του
κι η θάλασσα που παφλάζει στα κανάλια,
τον καημό της.
Όμως,
χέρι κανένα
το παράθυρο ν' ανοίξει δε σηκώνεται,

καμιά ψυχή να κρεμαστεί,
κανένα όνειρο
μες στη δροσούλα να βουτήξει.
Όλοι κοιμούνται.
Δεν ξαγρυπνάει πια κανείς.

ΜΙΚΡΗ ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ-
Διονύσης Καψάλης
-Ποίηση, τχ.22-

Σερενάδα στο παράθυρο του σοφού-
4
Νύχτα' το χέρι της απλώνει
πάνω του ανάλαφρο σαν φύλλο,
κι εκείνος κάτω απ' το σεντόνι
αγγίζει το υγρό της φύλο.

Κι όπως γυρνά στο πλάι και κλείνει
το φως, την πνίγουν οι λυγμοί,
κι απ' το παράθυρο η σελήνη
εξαργυρώνει τη στιγμή.

πίνακας Edward Hopper "Night Windows")
(Μαρίνα Τσβετάγεβα,
 Να και πάλι ένα παράθυρο,
πού και πάλι δεν κοιμούνται.

Ίσως - πίνουνε κρασί,
ίσως - έτσι κάθονται.
Ή απλώς - τα χέρια τους
δεν μπορούν οι δυο να χωρίσουν.
Σε κάθε σπίτι, φίλε,
υπάρχει ένα τέτοιο παράθυρο.

Είσαι η κραυγή των αποχωρισμών και των συναντήσεων -
εσύ, παράθυρο στη νύχτα...
Προσευχήσου, φιλαράκο, για το άυπνο το σπίτι,
για το παράθυρο με το φως!
 

Βύρων Λεοντάρης, «Η Μαρία στο παράθυρο»
 (απόσπασμα)
“Εγώ είμαι που είχα πει: θα σ’ αγαπώ για πάντα.
Μα όσο περνούν τα χρόνια το για πάντα
όλο και τρέμει πιο πολύ σαν αναφιλητό
κι η αγάπη είναι μια λέξη που αποφεύγουμε
όπως τα μάτια αυτών που γύρισαν από εξορία – και που
θα ξαναπάν…»
Βύρων Λεοντάρης, Ψυχοστασία,
 Ύψιλον/βιβλία~ΧΑΡΑ


Ξάγναντο στο Αιγαίο-Μαρία Βασιλειάδου
Σαν έχτισε ο πατέρας μου
το σπίτι στο νησί μου
αυτό που απ' όλα πιότερο αγάπησα
ήταν τα δύο παράθυρα
που αγνάντευαν τη θάλασσα
και χάιδευαν το κύμα
κι άλλοτε στη γαλήνη της
ν' αργολικνίζω μ' άφηναν
την παιδική θωριά μου
και να ονειροπολώ.
που μου 'φερναν το μήνυμα
πως πέρ' απ' το Βενετικό
προβάλλει σαν γλαρόπουλο
το πλοίο της γραμμής
εγώ φιγούρα σάρκινη
μέσα σε πλαίσιο ξύλινο
καθάριο πέλαγο ξεχνιόμουν
μαγεμένη να κοιτώ.

πάντα, μ' αγάπη μου 'ρχονται στο νου
κάθε που απ' τα υαμπά μου τζάμια σήμερα
πίσω από αιθάλης σύννεφο
μου γνέφει θλιβερά ο Λυκαβηττός
κι εδώ μπροστά στην πόρτα μου
δύο βήματα πιο πέρα
σωρός σκουπίδια ξέμειναν
στον ήλιο να σαπίζουν
θύμα κι αυτά του τραγικού πολιτισμού
που ταριχεύει τα όνειρα
και τις καρδιές κουρσεύει.

Κι ακόμα ψάχνω στα συντρίμμια των καιρών να ξαναβρώ
το κρυσταλλένιο ξάγναντο
καταντίκρυ, στο Αιγαίο.

Fabian Perez,painter

Οπωσδήποτε Παράθυρο ...
http://40.media.tumblr.com/26b6196eca95994bef69813d9e3953a6/tumblr_n3msufcyL61qb30dwo1_500.jpg
Σ’ ευλογημένη μέρα βγάζει το κακό
σε δημοσιά πλατιά το στενοσόκακο

Σ’ όλα τα σπίτια σ’ όλα τα παράθυρα
δάφνες και κουμαριές και φοινικόκλαρα

Σ’ ένα μακρύ τραπέζι κόκκινο παλιό κρασί
νέοι και γέροι κι άντρες ξεμανίκωτοι

Πάρτε μεράκι φλόγα λόγο μάλαμα
πάρτε μικρό λαγούτο πάρτε μπαγλαμά

Ν’ αρχίσει το τραγούδι ν’ ανεβεί ο πικρός καημός
να πάρει και να δώσει ο νους κι ο λογισμός


Είμαι ένας απλός, καθημερινός, αισιόδοξος άνθρωπος.
Αλλά, δεν αντέχω τα παράθυρα χωρίς θέα.
Τα παράθυρα βρίσκονται εκεί για να ταξιδεύουν τη ματιά.
Για ν' αποκαλύπτουν ορίζοντες.
Για να υπόσχονται το "παραπέρα". 
Για να λούζουν στο αληθινό φώς τ' άδεια δωμάτια. 
Για να φτιάχνουν σκιές με χρώμα πάνω στούς λευκούς τοίχους...(Οδυσσέας Ελύτης)
Έξω από τ’ ανοιχτό παράθυρο του ονείρου
Σιγά σιγά ξετυλίγεται
Η εξομολόγηση
Και σα θωριά λοξοδρομάει προς τ’ άστρα-
 (από τη συλλογή ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΙ,Οδ.Ελύτης)

Παραθέματα ποιητικού λόγου,Οδυσσέας Ελύτης
 Nα 'χε η νοσταλγία σώμα να το σπρώξω απ' το παράθυρο έξω ! 
Nα τσακίσω εκείνο που δε γίνεται...
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά.
Πάντα εσύ τ” αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτάδι,
πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει.
Το κλειστό παντζούρι εσύ, ο αέρας πού το ανοίγει εγώ.
πειδή σ” αγαπάω και σ” αγαπάω.(απόσπασμα,Το Μονόγραμμα,Ελύτης)
Καθαρή, διάφανη μέρα. Φαίνεται ο άνεμος που ακινητεί με τη μορφή
  βουνού κει κατά τα δυτικά. 
Κι η θάλασσα με τα φτερά διπλωμένα, πολύ χαμηλά,κάτω από το παράθυρο.  
Οδ. Ελύτης , Ημερολόγιο ενός  αθέατου Απριλίου

 ΕΠΙΣΚΕΥΑΣΤΙΚΑ ΔΑΝΕΙΑ -Kική Δημουλά
Ἐκκλησάκι ἔρημο ἐγκαταλειμμένο πιστευτό.
Θαρρεῖς ὅτι τὸ ἔχτισε ἐρείπωση.
Τὰ κεραμίδια στὸν τροῦλο
τρύπιο σάλι ριγμένο
στὴ γηραιὰ καμπούρα τῆς ἀνάτασης.
Τὰ μικρὰ παράθυρα κρέμονται
κάπως στραβὰ στὸν τοῖχο
σὰν εἰκονίτσες ποὺ σεισμὸς τὶς μετακίνησε
ἀπὸ τῆς πίστης τὸ ἴσιο.
Βιτρὸ στὰ τζάμια συνθεμένα
μὲ πολυκαιρινῆς βροχῆς σταγόνες ραγισμένες.
Ἄραγε νὰ ζεῖ μέσα ἡ ἁγιότης
τρεφόμενη μὲ σβηστὰ κεράκια μόνο;
Τα Παράθυρα Αναγνωρισμένα-Κ.Π.Καβάφης

Σ’ αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ
μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ
για  νάβρω τα παράθυρα.— Όταν ανοίξει
ένα παράθυρο θάναι παρηγορία.—
Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ
να τάβρω. 
Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω.
Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία.
Ποιος ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει.

Παρασκευή 9 Μαΐου 2014

Η απουσία στην ποίηση

H απουσία
που γεννά ποίηση η ποίηση που αναγεννά την απουσία,
κάθε απόντας και ένας ποιητής που χάθηκε στα σύνορα των λέξεων, κρατώντας αναμμένη την ασύλληπτη εικόνα του μέχρι που στο διάβα του έγινε καπνός, αφού ταυτίστηκε με την απόσταση που το ποίημα δεν μπόρεσε να νικήσει.
Κάθε ποίημα δεν είναι απλά μια κατάδυση στο άγνωστο και ανεκπλήρωτο, είναι περισσότερο μια μάχη με τη λήθη, μια μάχη με το μηδέν, και το πώς θα την δώσει τη μάχη του αυτή ο ποιητής έχει κατά μεγάλο μέρος να κάνει με το πώς βίωσε και βιώνει την

απουσία...
Victor Bauer,painter

ΓΗ ΤΩΝ ΑΠΟΥΣΙΩΝ-Κική Δημουλά(απόσπασμα)

Τώρα θὰ κοιτάζεις μία θάλασσα.
Ἡ διάθεση νὰ σὲ ἐντοπίσω
στὴ συστρεφόμενη ἐντός μου γῆ τῶν ἀπουσιῶν
ἔτσι σὲ βρίσκει:
πικρὴ παραθαλάσσια ἀοριστία.

Ἐκεῖ δὲν ἔχει ἀκόμα νυχτώσει
κι ἂς νύχτωσε τόσο ἐδῶ
τῶν τόπων οἱ κρίσιμες ὧρες
σπάνια συμπίπτουν.
Κάτι σὰν φῶς καὶ οὔτε φῶς,
ἡ ὥρα τοῦ ἑαυτοῦ σου ἔχει πέσει.

Χορεύουν φύκια
κάτω ἀπ᾿ τὸ τζάμι τοῦ νεροῦ.
Τὰ ρηχά, ἔχουν κι αὐτὰ
τὰ βάσανά τους καὶ τὰ γλέντια τους.

Τώρα θὰ ἔχουν λύσει τὰ μαλλιά τους
οἱ ἁγνὲς ἡσυχίες τριγύρω
μὲ τὴ σιωπή σου θὰ τὶς κάνεις
γυναῖκες σου ἐκπληρωμένες.
Ξαπλώνουν δίπλα σου.

Ἡ σκέψη σου στερεώνει σκαλοπάτια στὸν ἀέρα
κι ἀνεβαίνει. 

Σὲ κρατάει στὸ ράμφος της.
Ποῦ ξέρω ἐγὼ τὰ εὐαίσθητα σημεῖα τοῦ πελάγους
γιὰ νὰ σὲ καταλάβω;

fabian perez,painter
Εύφλεκτη η απόσταση-Κική   Δημουλά
Ασυγχώρητη η απροσεξία
να μου στείλεις επι χάρτου εφημερίδας
ολοσέλιδη τη φωτογραφία σου
με αναμμένο το τσιγάρο της.

Αν έπιανε φωτιά η παραλαβή;
Ποια πυροσβεστική
ψυχραιμία εις μάτην θα καλούσα
σε ποιο διανυκτερεύον έγκαυμα
θα έτρεχα ανήμπορο εγώ χαρτί καμένο
σε ποιαν εξαντλημένη θεραπεία
σε ποια αποζημίωση μετά.
Ασφάλεια αναθρώσκοντος καπνού
δεν έχω κάνει

-«Ο μόνος αξιόπιστος μάρτυρας ότι ζήσαμε
είναι η απουσία μας»



Photographer Barbara Cole
Yourcenar, Marguerite-Φωτιές
“Στην απουσία σου, η μορφή σου διαστέλλεται
 σε σημείο να γεμίζει το σύμπαν. Περνάς στη  ρευστή κατάσταση που χαρακτηρίζει τα  φαντάσματα.

Στην παρουσία σου συστέλλεται:
 φτάνει στη συμπύκνωση των πιο βαριών

μετάλλων, του ιριδίου, του υδράργυρου.

 Πεθαίνω από αυτό το βάρος όταν μου πέφτει

πάνω στην καρδιά.”

fabian perez,painter
Απουσία -Αργύρης Χιόνης 
Επιμύθιο:  Η Απουσία είναι το μοναδικό
θηρίο που ο άνθρωπος όχι μονάχα δεν  κατάφερε ποτέ να εξημερώσει, αλλ' ούτε  να συλλάβει καν. Βέβαια, πάντα ελπίζει ότι θα τα καταφέρει, γι' αυτό και σ' όλους τους ζωολογικούς κήπους υπάρχει έν' αδειανό κλουβί γι' αυτήν.


 Carlos Drummond de Andrade…
“Για πολύ καιρό σκεφτόμουν ότι η απουσία είν’  έλλειψη.
Και λυπόμουν, ο άσxετος, για την έλλειψη
Σήμερα δεν λυπάμαι γι’ αυτήν.

Δεν υπάρxει έλλειψη στην απουσία
Η απουσία είναι μια ύπαρξη μέσα μου
Και την νιώθω, λευκή, τόσο ενωμένη,
αγκαλιασμένη απ’ τα μπράτσα μου,
που γελώ, και xορεύω κι επινοώ
xαρούμενα επιφωνήματα.
Γιατί την απουσία, αυτή την αφομοιωμένη
απουσία,
Κανείς δεν την κλέβει πια από μένα.

Πωλ Βερλαίν, «Έξι βδομάδες κιόλας»  (απόσπασμα)
… Ω! η απουσία! Η πιο σκληρή απ’ τις  δυστυχίες όλες
Στις λέξεις και στις φράσεις να ζητάς
παρηγοριά,
Στο άπειρο μέσα πλήθος των θλιμμένων
στοχασμών σου
Και ό, τι θα βρεις, ανούσιο πάντα να ‘ναι και
πικρό!
Κι ύστερα, να, αιχμηρή και κρύα σαν λεπίδι,
Γοργότερη από τα πουλιά, κι από τις σφαίρες
πιο γιορτή,
Κι απ’ το νοτιά στη θάλασσα κι απ’ το
 αγριοφύσημά του,
Και μ’ ένα δηλητήριο στην αιχμή θανατερό,
Να, όμοια σα βέλος, που ‘ρχεται στο τέλος η
Υποψία,
Ξαπολυμένη από την άθλια Αμφιβολία τη
βδελυρή.
"Pasion I" - Alberto Pancorbo
ΣΥΜΦΩΝΙΑ Αρ. 1-Τάσος Λειβαδίτης -[Απόσπασμα]
“Τα χέρια μου είναι δυο βαριά άχρηστα ζώα

αφού δε σ’ αγκαλιάζουν
μισώ τα μάτια μου που πια δεν καθρεφτίζουν
το χαμόγελό σου
θα ‘θελα να συντρίψω με τις γροθιές μου
τους δρόμους, τα λεωφορεία, τα τραμ
που κάποτε μας πήγαιναν στην ευτυχία
και να φτιάξω μια πόλη ερειπωμένη
απ’ την πελώρια απουσία σου”

LA ROSA ROJO, BY ALBERTO PANCORBO

ΑΝΑΤΡΟΦΗ (Αντιγόνη Βουτσινά.
Λείπω
Λείπεις
Λύπη

Οικόσιτο ρήμα.

Το είχε δέσει η μάνα
μ’ ένα λουρί από το πόδι μου
για να μου κάνει συντροφιά όταν εκείνη
λύπη.
Ξέρω καλά τους χρόνους του και τις συνήθειές του.
Καμιά φορά,
στο τρίτο πρόσωπο βγάζει τη μάσκα
και απλώνεται
με ήττα.

(Εκτός κι αν κάτι
δεν έμαθα καλά.
Από παιδί.)

BY ALBERTO PANCORBO

Η απουσία δεν καταλαμβάνει ποτέ εξωτερικό χώρο
Απρόσκλητη ενδημεί στη σκέψη μας

Οι απουσίες είναι ανεπιθύμητα κατοικίδια πτηνά που πετούν με αθόρυβο φτερούγισμα από το ένα κλαδί συναισθήματος στο άλλο
Τρέφονται με τις αναμνήσεις τη λύπη και τη νοσταλγία μας
Οι κελαηδισμοί τους είναι υπενθυμίσεις απώλειας και προοπτική ερημωμένου μέλλοντος
Οι νυκτόβιες απουσίες μαυλίζουν τα όνειρα και τα προτρέπουν να ξεδιψάσουν ως το ξημέρωμα σε πρόσκαιρες πηγές ελπίδας
Δυστυχώς δεν είναι αποδημητικές έτσι δια βίου συνεχώς πετούν μέσα μας σε εξοντωτικούς σχηματισμούς
Υ.Γ. 2
Η απουσία είναι μια μικρή ζωή του παρελθόντος που παρασιτικά τρέφεται από τις τωρινές μέρες μας
Όσο θυμάσαι τόσο την δυναμώνεις
Όσο προσπαθείς να ξεχάσεις τόσο τη θεριεύεις
Αποκρύβει όλες τις αφύλακτες διαβάσεις των σκέψεων για να περνάς αμέριμνος και να προσκρούεις στον ερχομό της
Είναι η διακόνισσα του ναού της ενθύμησης.
Ούτε κερί λατρείας στη λήθη δεν σε αφήνει να ανάψει
Διαπλέει το χρόνο μας έχοντας υψωμένα τα μαύρα ιστία της διάβρωσης και της αποσύνθεσης
Η απουσία είναι το έπαθλο που απονέμει η μνήμη στους ταχύτερους δρομείς της φθοράς.

ΠΑΡΟΥΣΙΑ
Κάθε παρουσία τρέφει μέσα της μεγάλα ή μικρά διαστήματα απουσίας -για μελλοντική χρήση-
Της απουσίας τέκνο είναι η παρουσία που με τη σειρά της γεννάει πάλι απουσία
Όταν από τις τωρινές πράξεις απουσιάζει ο φόβος της ενδεχόμενης απουσίας όταν αυτή επέλθει εκπλήσσει σε σφοδρότητα
Υπόλογη ενώπιον του δικαστηρίου του χρόνου είναι μόνο η παρουσία.
 © Γιάννης Τόλιας

Fabrice de Villeneuve-Ζωγράφος

Μαθήματα ζωής χωρίς εσένα (Σταύρος Σταυρόπουλος)

 μαθήματα ζωής
χωρίς εσένα
σε άδεια ερημικά πλάνα
στα ίδια παγωμένα νερά 

έγινα πέτρα και φως
προσπαθώντας να ακουμπήσω
για λίγο
τη μακρινή απουσία σου 

ακόμη λείπεις.

Η επιθυμία έχει μια πολύ ψηλή κορμοστασιά
 και στις παλάμες της καίει η απουσία.
(Οδ.Ελύτης)
https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0t3sXsaIkaoh2-Kv4n0ox-HDGgbEeqVeb7gtfC5vMfjCOPU-1WSn9Evokz5MFCTz9JBw9zOyeGw_IS18ARv7jL8nCIdwB1j8THyXUYS9ml0ngi0jXrilTSX1xmZw3CyuUMYYhilCrHow1/s400/5.-+alberto+pancorbo+(11).jpg

BY ALBERTO PANCORBO

 (1940)-Οδυσσέας Ελύτης - Κλίμα της απουσίας
Όλα τα σύννεφα στη γη εξομολογήθηκαν

Τη θέση τους ένας καημός δικός μου επήρε


Κι όταν μες στα μαλλιά μου μελαγχόλησε

Το αμετανόητο χέρι 


Δέθηκα σ' ένα κόμπο λύπης.


Александр Сигов (Alexander Sigov)

-Γιάννης Ρίτσος, «Και εσύ να λείπεις»-Απόσπασμα:
«Σκέψου η ζωή να τραβάει το δρόμο της,
Και εσύ να λείπεις,
Να’ ρχονται οι Άνοιξες
με πολλά διάπλατα παράθυρα,
Και εσύ να λείπεις,
Να λείπεις –δεν είναι τίποτα να λείπεις .
Αν έχεις λείψει για ό, τι πρέπει,
Θα ‘σαι για πάντα μέσα σ’ όλα εκείνα
που για αυτά έχεις λείψει,
Θα’ σαι για πάντα μέσα σε αυτόν τον κόσμο…»

ΑRT-Alberto Pancorbo

ΙΣΩΣ Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΟΥΣΙΑ-Pablo 

Neruda από τα "Εκατό ερωτικά Σονέτα"

Ίσως η απουσία σου είναι παρουσία, χωρίς εσύ

να είσαι,

χωρίς εσύ να πας να κόψεις το μεσημέρι
σαν ένα γαλάζιο λουλούδι, χωρίς εσύ να

περπατάς

πιο αργά ανάμεσα στην ομίχλη και στου

 πλίνθους,
χωρίς εκείνο το φως που κρατάς στο χέρι

που ίσως άλλοι δεν θα δουν να χρυσίζει,
που ίσως κανείς δεν έμαθε ότι βλασταίνει
σαν την κόκκινη καταγωγή του τριαντάφυλλου,
χωρίς εσύ να είσαι, επιτέλους, χωρίς να έρθεις
απότομη, ερεθιστική, να γνωρίσεις τη ζωή μου,
καταιγίδα από ροδώνα, σιτάρι ανέμου,
και από τότε είμαι γιατί είσαι
και από τότε είσαι, είμαι και είμαστε,
και για χάρη του έρωτα θα είμαι, θα είσαι, θα

είμαστε.

-Κλείτος Κύρου, «ΑΠΟΥΣΙΑ»
Γαλάζιες μέρες φουσκοθαλασσιά
Υάκινθοι, ψηλή θερμοκρασία.

Των δυο χεριών σου η άσπλαχνη απουσία
Τις νύχτες μας γεμίζει απελπισιά

Ο ήλιος που μας έσμιγε παλιά,
Δίκοπος τώρα ήλιος μας χωρίζει
Με θέρμη όπως σαν πρώτα πια δε σφύζει
Κι όλο προδοτικά σκορπάει φιλιά.

Αιμόφυρτα τα πόδια σου θωρώ
Και στην καρδιά σου πέτρινο στεφάνι.

Στα μάτια σου το εξαίσιο πυροφάνι
Κοντεύει να σβηστεί με τον καιρό.

Τα βράδια μας ορφάνεψαν, θαρρώ,
Και φύτρωσαν αγκάθια οι προσδοκίες.
Σε λίγο θε ν’ ανθίσουν οι ακακίες,
θ’ ανοίξει πάλι το «Τροκαντερό».

Τα ρόδα, τα φεγγάρια, τα πουλιά,
Θε νά ’ρθουν ρυθμικά πάλι σαν πάντα.
Μα εσύ δε θ’ ανασαίνεις τη λεβάντα
Κι εγώ θε ν’ αλυχτάω με τα σκυλιά.